Obserwowane zmiany demograficzne wskazują, że od kilkunastu lat sytuacja ludnościowa Polski nie zmienia się istotnie – jest nadal trudna. W najbliższej perspektywie także nie należy oczekiwać znaczących zmian zapewniających stabilny rozwój demograficzny. Nadal niska liczba zawieranych małżeństw oraz obserwowane od ćwierćwiecza zmiany w trendzie dzietności będą miały negatywny wpływ także na przyszłą liczbę urodzeń, ze względu na zdecydowanie mniejszą w przyszłości liczbę kobiet w wieku rozrodczym. Zjawisko to dodatkowo jest potęgowane utrzymującą się od lat dość wysoką skalą emigracji Polaków za granicę (dotyczy to szczególnie emigracji czasowej ludzi młodych).
W końcu 2019 r. liczba ludności Polski wyniosła 38 383 tys., tj. o prawie 29 tys. mniej niż w końcu 2018 r. (w tym w I półroczu br. spadek wyniósł 25 tys. osób). Stopa ubytku rzeczywistego w minionym roku wyniosła -0,07%, co oznacza, że na każde 10 tys. ludności ubyło 7 osób (w 2018 r. odnotowano ubytek rzeczywisty 0,06%).
Przebieg zjawisk demograficznych w 2019 roku nie uległ zmianie w stosunku do obserwowanego przez minione 7 lat. Liczba ludności zmniejsza się począwszy od 2012 r. (z wyjątkiem nieznacznego wzrostu – o niespełna 1 tys. – w 2017 r.).
Ruch naturalny i migracje w latach 1980–2019
Na zmiany w liczbie ludności w ostatnich latach wpływ ma przede wszystkim przyrost naturalny, który pozostaje ujemny począwszy od 2013 r.
W 2019 r. liczba urodzeń była niższa od liczby zgonów o prawie 35 tys.
Współczynnik przyrostu naturalnego (na 1000 ludności) wyniósł -0,9; przed rokiem także był ujemny (-0,7‰).
