Grunty średnie – definicja

W obrębie gruntów ornych wydziela się grunty: dobre, średnie, słabe. Wśród gruntów średnich (żytnio – ziemniaczanych) wyróżnia się klasy bonitacyjne oznaczone symbolami III b, IV a, IV b.

Ceny gruntów ornych w obrocie prywatnym są notowanymi cenami zakupu/sprzedaży oraz dzierżawy wybranych użytków rolnych przeznaczonymi na działalność rolniczą. Źródłem informacji jest kwartalne badanie przeprowadzane w formie wywiadu przez ankietera z użytkownikiem gospodarstwa indywidualnego wylosowanego do reprezentacyjnych badań rolniczych.

Klasa III (b) – Gleby orne średnio-dobre. Są to gleby zbliżone właściwościami do gleb klasy IIIa, ale w większym stopniu zaznaczają się ich gorsze warunki fizjograficzne, a także właściwości fizyczne i chemiczne. Poziom wód gruntowych ulega jeszcze większym wahaniom. Gleby te mogą być narażone na erozję. Oznaki procesu degradacji, jeśli występują, to są wyraźnie zaznaczone. Niektóre z nich są trudniejsze do uprawy. Gleby tej klasy, jeżeli nie są ciężkie, to należą przeważnie do kompleksu żytniego bardzo dobrego, natomiast cięższe spośród nich do pszennego dobrego lub zbożowo-pastewnego mocnego, a nawet niekiedy do pszennego wadliwego. Zalicza się tu gleby brunatne, płowe i opadowo-glejowe, czarne ziemie, rędziny, niewymagające melioracji (lub zmeliorowane) gleby orne torfowo-murszowe i torfowe.
Klasa IV (a) – Gleby orne średniej jakości, lepsze. Są to gleby, na których uzyskuje się średnie plony, nawet wówczas, gdy stosuje się dobrą agrotechnikę. Gleby te nieraz występują w gorszych położeniach w rzeźbie terenu, na większych spadkach i często narażone są na erozję wodną. Gleby ciężkie tej klasy są zasobne w składniki pokarmowe i charakteryzuje je duża żyzność potencjalną, lecz są mało przewiewne, zimne i mało czynne pod względem biologicznym, przeważnie ciężkie w uprawie. W okresach upałów zsychają się tworząc głębokie pęknięcia i szczeliny lub bryły trudne do rozbicia. Uprawiane na mokro mażą się. Znaczna część gleb tej klasy ma okresowo za wysoki poziom wód gruntowych i wymaga melioracji (drenowania), a po jej wykonaniu może być zaliczona do klas wyższych (nawet do klasy II). Gleby te należą do kompleksu zbożowo-pastewnego mocnego lub pszennego wadliwego, natomiast gleby lekkie tej klasy są glebami żytnio-ziemniaczanymi. Należą: tu lepsze gleby brunatne, płowe, bielicowe, opadowo-glejowe, podmokłe czarnoziemy, mady ciężkie, rędziny, zmeliorowane gleby torfowe i torfowo-murszowe.
Klasa IV (b) – Gleby orne średniej jakości, gorsze. Są to gleby zbliżone właściwościami do gleb klasy IVa, ale bardziej od nich wadliwe (albo zbyt suche, albo zbyt wilgotne). Gleby ciężkie w tej klasie są najczęściej podmokłe, zbyt ciężkie do uprawy, położone w złych warunkach fizjograficznych. Niektóre gatunki (odmiany) podścielone są płytko zbyt przepuszczalnym podłożem, dlatego są zbyt suche. W innych gatunkach poziom wód gruntowych jest przez dłuższy okres zbyt wysoki. Gleby ciężkie tej klasy zaliczane są do kompleksów zbożowo pastewnych lub pszennego wadliwego. Gleby ciężkie i płytkie na przepuszczalnych podłożach przeważnie należą do kompleksów przydatności rolniczej żytnich, najczęściej dobrych. Gleby lekkie tej klasy są w zasadzie glebami żytnio-ziemniaczanymi, często jednak wykazują wrażliwość na suszę .