Ekwiwalenty pełnego czasu pracy – definicja

Jednostki przeliczeniowe służące do ustalania faktycznego zatrudnienia w działalności B+R. Jeden ekwiwalent pełnego czasu pracy (w skrócie EPC) oznacza jeden osobo-rok poświęcony wyłącznie na działalność B+R.

Zatrudnienie w działalności B+R w ekwiwalentach pełnego czasu pracy ustala się na podstawie proporcji czasu przepracowanego przez poszczególnych pracowników w ciągu roku sprawozdawczego przy pracach B+R w stosunku do pełnego czasu pracy obowiązującego w danej instytucji na danym stanowisku pracy. Przyjmuje się że: 1) pracownik pracujący na całym etacie poświęcający w ciągu roku sprawozdawczego na działalność B+R: a) 90% lub więcej ogólnego czasu pracy = 1,0 EPC b) 75% ogólnego czasu pracy = 0,75 EPC c) 50% ogólnego czasu pracy = 0,5 EPC 2) pracownik pracujący na 0,5 etatu i poświęcający na działalność B+R: a) 90% lub więcej swojego ogólnego czasu pracy = 0,5 EPC b) 50% swojego ogólnego czasu pracy = 0,25 EPC 3) pracownik zatrudniony w danej jednostce w roku sprawozdawczym przez 6 miesięcy na całym etacie i poświęcający 90% lub więcej swojego ogólnego czasu pracy na działalność B+R = 0,5 EPC 4) osoba wykonująca prace B+R na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło – pełny, faktyczny czas pracy w roku sprawozdawczym „ze wszystkich umów”, podany jako odpowiedni ułamek rocznego czasu pracy. Ekwiwalenty pełnego czasu pracy są główną, a właściwie jedyną jednostką miary zatrudnienia w działalności B+R stosowaną w porównaniach międzynarodowych i w publikacjach o charakterze międzynarodowym, wydawanych przez OECD i EUROSTAT.