Na jednego mieszkańca w Polsce statystycznie przypada 3 razy mniej wody niż na jednego Europejczyka

Woda pitna jest  kluczową kwestią dla ludzkiego zdrowia, dobrobytu i bezpieczeństwa.

Jest niezbędna dla eliminacji ubóstwa, zapewnienia równość płci, bezpieczeństwa żywnościowego oraz ochrony ekosystemów. Jednocześnie zasoby wodne muszą sprostać coraz większemu naporowi globalnych czynników, takich jak wzrost liczby ludności, zmienność klimatu i zmiany o charakterze globalnym. Choć woda stanowi skończony zasób, zaspokaja potrzeby coraz większej liczby ludzi i ma coraz większy zakres zastosowania.

Wśród państw członkowskich UE Chorwacja odnotowała najwyższe zasoby słodkiej wody (o długoterminowej średniej 27 330 m³ na mieszkańca). Finlandia i Szwecja również mają duże zasoby słodkiej wody na jednego mieszkańca, wynoszące około 20 000 m³. Natomiast stosunkowo niskie poziomy – poniżej 3 000 m³ na mieszkańca – odnotowano w sześciu najbardziej zaludnionych państwach członkowskich UE (Francja, Wielka Brytania, Hiszpania, Niemcy, Włochy i Polska).

Zasoby słodkiej wody na mieszkańca – średnia długoterminowa (1 000 m³ na mieszkańca)

Zgodnie z raportem „Managing Water under Uncertainty and Risk” Organizacji Narodów Zjednoczonych, kraj doświadcza „stresu wodnego”, gdy jego roczne zasoby wodne spadają poniżej 1 700 m³ na mieszkańca; wśród państw członkowskich UE miało to miejsce w Polsce, Czechach, na Cyprze i Malcie (gdzie odnotowano najniższy poziom zasobów wodnych, na poziomie 220 m³ na osobę).