Gwałtowny rozwój epidemii COVID-19 w Polsce od marca 2020 r. spowodował konieczność podjęcia odpowiednich działań, uruchomienia mechanizmów, procedur i ugruntowanie w społeczeństwie zachowań, których podstawowym celem byłoby przeciwdziałanie zakażeniom. Jedną z form takich działań miała być praca wykonywana na odległość, która przyczynić się miała do zmniejszenia transmisji wirusa SARS-Cov-2.
W marcu 2020 r. ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie całkowicie nowego pojęcia tzw. pracy zdalnej, która – stosownie do przepisów
ustawy o zapobieganiu COVID-19 – mogła być polecana pracownikom na czas określony poza miejscem jej stałego wykonywania.
Daty wprowadzenia przepisów dotyczących pracy zdalnej w trakcie zmieniającej się rzeczywistości spowodowanej epidemią COVID-19 w zestawieniu z liczbą zachorowań w trakcie pierwszej, drugiej i trzeciej fali epidemii COVID-19
Przed drugą falą epidemii przepisy o pracy zdalnej uszczegółowiono, a w jej trakcie wprowadzono dodatkowo tzw. nakaz pracy zdalnej, który obowiązywał przez
siedem miesięcy – do czerwca 2021 r. Uszczegółowione przepisy o pracy zdalnej wprowadziły ramy jej polecania i wykonywania oraz nadzorowania jej realizacji. W art. 3 ust. 3–8 ustawy o zapobieganiu COVID-19 wprowadzono bardzo ogólne zasady, ustalające m.in. komu można polecić pracę zdalną, kto odpowiedzialny jest za zapewnienie narzędzi do jej wykonywania oraz w jaki sposób można oczekiwać od pracowników ewidencjonowania czynności wykonanych w ramach tej formy pracy.
Stosowanie pracy na odległość w wybranych krajach europejskich, w tym Polsce, w 2020 roku oraz porównanie jej stosowania w Polsce z okresem przed epidemią COVID-19 (rokiem 2019)
Stosowanie pracy na odległość w trakcie kolejnych miesięcy epidemii COVID-19 było coraz bardziej popularne wśród pracodawców. Według danych Eurostatu w Polsce pracę tego typu wykonywało blisko 9% pracowników, tj. o 3,5 punktu procentowego więcej niż w roku 2019, co pozycjonowało nas na 15 miejscu z 27 poddanych badaniu krajów europejskich.